`Βρισκόμαστε πλέον στο δεύτερο έτος του πολέμου στην Ουκρανία και τα πολεμικά εγχειρίδια και οι τακτικές αρχίζουν να γράφονται ξανά από την αρχή. `Βρισκόμαστε πλέον στο δεύτερο έτος του πολέμου στην Ουκρανία και τα πολεμικά εγχειρίδια και οι τακτικές αρχίζουν να γράφονται ξανά από την αρχή.
Οι Δυτικοί στρατοί, 20 και πλέον έτη μετά από την έναρξη του πολέμου εναντίων της τρομοκρατίας και τη διεξαγωγή πολέμων εναντίων στρατών έναντι των οποίων είχε το τεχνολογικό προβάδισμα (Ιρακ) και ρακένδυτων μαχητών (Ταλιμπάν), μετά από αρκετά έτη αποεπένδυσης (defund) των ενόπλων δυνάμεων της και δαιμονοποίησης κάθε είδους εξοπλιστικών δαπανών και τέλος, έπειτα από πολυετή προπαγάνδα του τύπου “οι πόλεμοι είναι παρωχημένοι και είναι πλέον οικονομικοί”, “οι πόλεμοι πλέον γίνονται με κουμπιά” και “οι εθνικοί-στρατοί επιστράτων είναι ξεπερασμένοι”, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι πλέον τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει τόσο όσο νόμιζε.
Δεν έχει σημασία με ποιανού το μέρος είναι κανείς σε αυτό τον πόλεμο, ποιος πιστεύει ότι νικάει ή που θα καταλήξει αυτή η τρέλα. Μετά από ένα και πλέον έτος πολέμου στην Ουκρανία, μπορούμε με ασφάλεια να βγάλουμε αρκετά συμπεράσματα, μεταξύ των οποίων και τα παρακάτω:
Οι πόλεμοι μπορεί να διαρκέσουν πολλές ημέρες, μήνες, ίσως και χρόνια. Πολλοί έχουν επαναπαυτεί στο γεγονός ότι σε περίπτωση σύρραξης της χώρας μας με την Τουρκία, οι μεγάλες δυνάμεις θα επέμβουν, η διπλωματία θα νικήσει και ο πόλεμος θα τερματιστεί άμεσα. Απ’ ότι φαίνεται από τον πόλεμο στην Ουκρανία, η διπλωματία, δεν έχει φέρει τη λήξη του πολέμου (ίσως και καμία πλευρά να μην την επιθυμεί άλλωστε).
Ο πόλεμος έχει μπει στο δεύτερο έτος και αυτό έχει επιπτώσεις τόσο στο θέμα του προσωπικού (απαιτείται η διαρκής ανανέωση του), όσο και στο θέμα των υλικών. Ο στρατός πρέπει να είναι διαρκώς έτοιμος και εκπαιδευμένος. Μετά από ένα χρόνο συνεχιζόμενων μαχών, οι Ουκρανοί στέλνουν το προσωπικό τους να εκπαιδευτεί στο εξωτερικό. Εμείς δεν θα έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Η θητεία δε των 6 μηνών, είναι εντελώς αστεία. Αν κάτι πρέπει να μάθουμε από τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι ο ρόλος της Παλαϊκής Άμυνας.
Είχαμε μάθει στις στρατιωτικές σχολές ότι η χώρα μας τηρεί το λεγόμενο πολεμικό απόθεμα πυρομαχικών και καυσίμων, το οποίο επαρκεί μέχρι τα εργοστάσια να στραφούν στην κατασκευή πολεμικού υλικού για την προμήθεια των μαχόμενων τμημάτων. Ο στρατός μας, όπως και οι υπόλοιποι στρατοί του ΝΑΤΟ, είχε πέσει θύμα της οικονομικής προσαρμογής, σε πολλές περιπτώσεις λειτουργώντας με “ατμούς” και εξακολουθούσε να λειτουργεί χωρίς πολλά προβλήματα, χάρις στην αυτοθυσία των στελεχών, θυσιάζοντας όμως τομείς όπως η εκπαίδευση (10 σφαίρες για κάθε βολή κτλ). Τι μάθαμε λοιπόν από τον πόλεμο? Ότι μάλλον η χώρα μας πρέπει να τηρεί μεγαλύτερα αποθέματα (για καλό και για κακό) και να μην τα στέλνει στο εξωτερικό, η δε εκπαίδευση πρέπει να είναι διαρκής και χωρίς εκπτώσεις, προκειμένου τα μαχόμενα τμήματα να είναι έτοιμα να ολοκληρώσουν την αποστολή τους.
Οι πόλεμοι των χαρακωμάτων είναι ξεπερασμένοι: Σκεφτείτε το ξανά. Ένας επιτιθέμενος όταν έρχεται αντιμέτωπος με έναν κατοικημένο τόπο, έχει αρκετές επιλογές. Μία από αυτές είναι να τον παρακάμψει και να συνεχίσει προς το στόχο του, μια άλλη είναι να τον κυριεύσει και φυσικά μπορεί να κάνει κάτι το ενδιάμεσο (να επιτεθεί στον κατοικημένο τόπο προκειμένου να αγκιστρώσει όσο το δυνατόν περισσότερα στρατεύματα του εχθρού, προκειμένου να τα καταστρέψει και να στερήσει τη χρήση τους σε άλλες περιοχές). Στον πόλεμο της Ουκρανίας, οι Ρώσοι επέλεξαν να μην παρακάμπτουν κάποιες πόλεις και να τις κυριεύσουν. Αυτό απαιτεί πολλές γνώσεις και από τις δύο πλευρές: Τεχνικές σε κατοικημένους τόπους, αποκεντρωτική διοίκηση και έλεγχος, δεξιότητες ατομικής τακτικής (παραλλαγή, δημιουργία ορυγμάτων), γνώση σχετικά με τη χρήση ναρκών και παγίδων σε αστικό περιβάλλον. Δεν μπορώ να θυμηθώ, πότε είναι η τελευταία φορά που ασχολήθηκα με αυτά τα αντικείμενα, πότε κλήθηκα να τα διδάξω, ενώ αποτελούν βασικές δεξιότητες.
Ποσόστοση παγκόσμιου πληθυσμού, σε σχέση με τον τόπο κατοικίας του
Η μάζα (μερικές φορές) υπερέχει της τεχνολογίας. Ωραία τα έξυπνα όπλα, τα predator και τα high-end drones, αλλά μερικές φορές ένα drone των 500€ είναι αρκετό για να κάνει κανείς τη δουλεία του. Στο μέλλον πιθανότατα θα αποτελέσει μια νέα ειδικότητα σε όλους τους στρατούς. Επίσης, καλά τα ΗΙΜΑRS και τα ATACMS, αλλά μερικές φορές αυτό που χρειάζεται είναι απλά ένα μπαράζ πυροβολικού, το οποίο θα κάνει σκόνη (ή εμπόδια) τον εχθρό. Οπότε, ας έχουμε καλού κακού έτοιμα, μερικά “παλιά” και “‘άχρηστα” πυροβόλα, (ίσως τα Μ110 ή άλλα μέσα στα οποία υπάρχει μεγάλο απόθεμα πυρομαχικών, ή άλλα αντίστοιχα οπλικά συστήματα), ποτέ δεν ξέρεις. Κατανοώ πολύ καλά τους περιορισμούς (εκπαίδευση, εύκολη στοχοποίηση των μετόπισθεν κτλ), αλλά όταν υπάρχει έλλειψη μέσων, ακόμα και τα παλιοσίδερα ίσως είναι καλύτερα από το τίποτα.
Αεροπορία και ναυτικό: Καλά τα σούπερ μαχητικά και οι υπερφρεγάτες, αλλά τίποτα δεν πετά για πάντα και χωρίς μεγάλες απώλειες. Οι μέρες που ο επιτιθέμενος είχε αεροπορική υπεροχή έχουν παρέλθει για πάντα. Ο εχθρός που θα αντιμετωπίσουμε έχει και τα εναέρια και τα αντιαεροπορικά μέσα για να δυσκολέψει τα δικά μας μέσα. Όλα τα ιπτάμενα μέσα κινδυνεύουν από τα αντιαεροπορικά του αντιπάλου και έχουν περιορισμούς κατά τη χρήση τους (εγγύς αεροπορική υποστήριξη, κτλ). Το ίδιο ισχύει και για τα ναυτικά μέσα, αφού μπορεί να εξουδετερωθούν από απείρου χαμηλότερου κόστους πυραύλους. Στη δική μας περίπτωση, κατά τα Rafale και οι Γαλλικές φρεγάτες, αλλά μήπως να επενδύαμε και στον Έλληνα μαχητή (θητεία, εκπαίδευση, εξοπλισμός, κτλ)
Οι εθνικοί στρατοί επανδρωμένοι με εφέδρους ΔΕΝ είναι ξεπερασμένοι. Γίνονται πλέον βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά υπολείπονται πολλά ακόμα. Θητεία 6 μηνών: ευχαριστώ δεν θα πάρω. Κατά τη γνώμη μου η καταργήστε την (καθόλου ρεαλιστικό σενάριο και πολιτική ενάντια στη δημιουργία εθνικής ομοψυχίας) ή αυξήστε την σε 18 τουλάχιστον μήνες με παράλληλη στράτευση των γυναικών (είναι τουλάχιστον ίσες και θα πρέπει να το επιδιώκουν και οι ίδιες). Εθνοφυλακή: Ειλικρινά θαυμάζω όσους αφιερώνουν τον προσωπικό τους χρόνο συμμετέχοντας σε ασκήσεις με την εθνοφυλακή ή άλλους Σχηματισμούς και μαζί με το Βαγγέλη έχουμε και συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε αυτές τις προσπάθειες με δωρεάν παρουσιάσεις, σημειώσεις και συμβουλές που μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα. Ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η από τώρα τοποθέτηση των εθνοφυλάκων και των εφέδρων στις Μονάδες με τις οποίες θα κληθούν να πολεμήσουν με την ανάλογη επίδοση ΕΦΠ.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι σκοπός του κράτους, δεν είναι να διαιρεί αλλά να ενώνει (εμβολιασμένοι / ανεμβολίαστοι, βόρειοι / νότιοι, κίτρινοι / κόκκινοι, κ.ο.κ.). Στις μέρες μας δεν περισσεύει κανείς και όλοι θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Αν περιμένουμε να ενωθούμε όταν ο εχθρός είναι προ των πυλών, τότε θα είναι αργά.
Διακρίνω επίσης στα ΜΚΔ μια έντονη πόλωση ανάμεσα στους υποστηρικτές της κάθε πλευράς, χωρίς να υπάρχει περιθώριο συζήτησης. “Να πεθάνουν οι Ρώσοι”, “καλά να πάθουν οι Ουκρανοί”, κτλ. Και ρωτάω εγώ, αυτοί δεν είναι (και οι δύο πλευρές) ρατσιστές, φασίστες, εθνικιστές κτλ ή κάποιος λαμβάνει τους παραπάνω χαρακτηρισμούς αν τρέφει τα ίδια συναισθήματα για τη χώρα του? Αναρωτιέμαι επίσης σεπερίπτωση γίνει κάτι με την Τουρκία, πόσοι από αυτούς θα κάτσουν να πολεμήσουν, πόσοι θα πάνε στο γιατρό και πόσοι θα την κάνουν για το εξωτερικό, ο καθένας με τη δική του δικαιολογία.
Αυτά τα ολίγα, τα οποία ελπίζω να αποτελέσουν τροφή για σκέψη
Γιώργος Δημητρόπουλος
Υπλγος (ε.α.)
Διαβάστε επίσης Πόλεμος στην Ουκρανία: Εξάντληση των Ρωσσικών έξυπνων όπλων ή αλλαγή τακτικής?
Διάφορα άρθρα για την εκπαίδευση
