Η αλήθεια είναι πως μάχη του Ναυπλίου δεν αποτέλεσε μεμονωμένο γεγονός: Υπήρξε και αυτή μέρος ενός σχεδίου, αποτέλεσμα μιας στρατηγικής η οποία είχε σχεδιαστεί αρκετό καιρό πριν.

Όλα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης με θέμα τη διαχείριση της αλλαγής. Εκεί, σαν μύγα που τσιμπάει το άλογο και δεν το αφήνει να ηρεμίσει, ο καθηγητής μας προκαλούσε. «Πώς ζητάτε να αλλάξουν οι άλλοι, αν δεν μπορείτε να αλλάξετε τον εαυτό σας. Πώς θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο, αν πρώτα δεν αλλάξετε εσείς.» Δεκάδες «πώς» ζητούσαν απαντήσεις και προκαλούσαν  αμηχανία στους μαθητές. Η πρόκληση δεν άργησε να έρθει. «Θέλω σήμερα κιόλας, να θέσετε μια αλλαγή που θέλετε να πραγματοποιήσετε και να την ολοκληρώσετε μέσα σε 6 εβδομάδες». Το  κοινό τον άκουγε σαστισμένο, η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Ένας από μας πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Η πρόκληση είχε τεθεί.

Γύρισα στο σπίτι με το μυαλό μου γεμάτο αμφιβολίες και ερωτήματα. Πράγματι ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Ήμουν όμως αρκετά δυνατός να αλλάξω τον εαυτό μου? Και ποιά αλλαγή θα έπρεπε να πραγματοποιήσω, ώστε μέσα από αυτήν ο κόσμος να γίνει καλύτερος? Γιατί είναι βέβαιο, πως όταν κάποιος γίνεται καλύτερος, τότε το γενικό σύνολο γίνεται καλύτερο και φυσικά ισχύει και το αντίστροφο. Για αυτό το λόγο πρέπει να μάθουμε να επιθυμούμε ο διπλανός μας να γίνει καλύτερος: γιατί μέσα από τη βελτίωση του, γινόμαστε και εμείς καλύτεροι, ακόμα και χωρίς να το καταλάβουμε. Για αυτό πρέπει να μας διακρίνει η ευγενής άμιλλα και όχι ο φθόνος.

Έκατσα στο τραπέζι. Τα δάκτυλα μου γύριζαν νευρικά το στυλό. Ξεκίνησα να γράφω: αποστολή μου είναι να….

Αναπολώντας το πρόσφατο παρελθόν, έβλεπα ξεκάθαρα την επίδραση του χρόνου στο σώμα μου. Η εντροπία, η έννοια αυτή που χαρακτηρίζει ολόκληρη την ύπαρξη μας, είχε αφήσει τα σημάδια της πάνω μου. Απώλεια μυϊκής μάζας και αύξηση βάρους, ήταν μόνο δύο από τα αποτελέσματα της. Οι λόγοι πολλοί: αλλαγή τρόπου εργασίας και διατροφικών συνθηκών και πολλές άλλες δικαιολογίες. Από εκεί λοιπόν έπρεπε να ξεκινήσω.

Έγραψα: «Αποστολή μου είναι να βελτιώσω της φυσική μου κατάσταση».

Σκέφτηκα τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να μεταφράσω την αποστολή μου σε μετρήσιμο μέγεθος, να βρω τις απορρέουσες υποχρεώσεις , τους επιμέρους στόχους τους οποίους αν πετύχαινα, θα έφερνα εις πέρας την αποστολή μου. Σκέφτηκα για ένα λεπτό και έγραψα: «Πρέπει να χάσω το 5% του σωματικού μου βάρους, να αποκτήσω σωστές διατροφικές συνήθειες και να ξεκινήσω να τρέχω αγώνες, επιτυγχάνοντας τις επιδόσεις που είχα πριν τοποθετηθώ στη θέση εργασίας που βρισκόμουν σήμερα». Αυτό το τελευταίο, ήταν η επιθυμητή τελική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν με την προϋπόθεση ότι όλα πήγαινα όπως τα είχα σχεδιάσει.

Έριξα άλλη μια ματιά στην αποστολή που μόλις είχα θέσει και προσπάθησα να δω αν οι επιμέρους  στόχοι ήταν έξυπνοι – SMART: «Specific, Measurable, Aligned with who I am, Realistic, Time constrained – Συγκεκριμένος, Μετρήσιμος, Σύμφωνος  με την προσωπικότητα μου, Ρεαλιστικός και να έχει Kαθορισμένα χρονικά όρια επίτευξης». Όλα καλά μέχρι εδώ είπα και συνέχισα στο επόμενο βήμα: την αναζήτηση τρόπων ενεργείας προς επίτευξη του στόχου μου.

Συνεχίζεται….