Αμηχανία: Μία και μόνο λέξη αρκεί για να περιγράψει τα συναισθήματα που με πλημυρίζουν  τις τελευταίες μέρες στη συνεχή προβολή του έργου των γυναικών στις ελληνικές ειδικές δυνάμεις και στο στρατό γενικότερα, από διάφορες εκπομπές  της ελληνικής τηλεόρασης. Οι λόγοι  της  αμηχανίας μου  στην προβολή τέτοιου είδους «ρεπορτάζ» είναι πολλοί κ διάφοροι:

Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνω ποιο σκοπό έχει ο συνεχής βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με τέτοιου είδους εκπομπές, ποια είναι η «επιθυμητή τελική κατάσταση», τι επιδιώκεται  με αυτήν την προβολή: Θέλουμε να προβάλουμε το ότι στο Στρατό οι γυναίκες είναι ίσες με τους άνδρες? Θέλουμε να προβάλουμε τις ικανότητες τους? Δυστυχώς αυτό δεν μπορώ να το ξέρω, παρά μόνο εικασίες να κάνω μπορώ.

Ας ανοίξουμε όμως μία μικρή παρένθεση. Εν καιρό ειρήνης, έχουμε 2 αιχμαλώτους σε μια χώρα, η οποία έχει αναθεωρητική αν όχι ξεκάθαρα εχθρική στάση απέναντι μας. Τι θα πρέπει να προβάλουμε στα ΜΜΕ και στα social media? Είναι αυτονόητο, ότι τα ΜΜΕ θα πρέπει να προβάλουν τις αποτρεπτικές δυνατότητες των φιλίων δυνάμεων, (κάτι που ομολογώ ότι γίνεται σε μεγάλο βαθμό), προκειμένου να δοθεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα αποτροπής.

Ας δούμε τι κάνουν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου όσον αφορά στην αποτροπή και την ανύψωση του ηθικού των φιλίων δυνάμεων: έκανα πρόσφατα μια έρευνα για τις τουρκικές επιχειρήσεις στο Αφρίν, όπως αυτές προβάλλονται από τα τουρκικά ΜΜΕ. Πουθενά δεν αντίκρισα γυναίκες. Μπορεί να συμμετείχαν στις επιχειρήσεις, αλλά οι σύμμαχοι προέβαλαν συνεχώς άνδρες στρατιώτες, αρκετούς από αυτούς «γορίλες» βαρυφορτωμένους και με σφιγμένα τα δόντια για να αντέξουν το βάρος.

Αντιθέτως, στη χώρα της πολιτικής ορθότητας, προβάλουμε το γυναικείο χαμόγελο και την ταυτότητα της μητέρας (που προφανώς είναι ιερή, αλλά δεν αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό κατά την υπηρεσία της στο στρατό). Και εξακολουθώ να ρωτάω, ποιος είναι ο σκοπός τέτοιου είδους εκπομπών. Να προβάλουμε ότι υπάρχει ισότητα στο στράτευμα, ότι οι γυναίκες έχουν τις ίδιες δυνατότητες με τους άνδρες. Ας είμαστε ρεαλιστές, υπάρχει κανένας που πιστεύει ότι ισχύει κάποιο από τα δύο?

Θα με ρωτήσει κάποιος ποια είναι τα διαπιστευτήρια που μου δίνουν το δικαίωμα να έχω άποψη επί του θέματος. Στα έξι χρόνια που υπήρξα εκπαιδευτής στη Ρεντίνα, έχω εκπαιδεύσει εκατοντάδες γυναίκες: κοπέλες από τη ΣΥΔ της αεροπορίας, ΕΠΟΠ του στρατού (στο ΣΣΟΕΚ  και το σχολείο Καταδρομών), ακόμα και της ΕΛΑΣ. Ξέρω πολύ καλά τις δυνατότητες τους και έχω πολύ καλές εντυπώσεις. Κοριτσάκια 19 χρονών τριγυρνάγανε στα δάση με το 1/3 του βάρους τους και δεν έβγαζαν άχνα, τη στιγμή που δίμετροι συνάδελφοι τους έκλαιγαν σαν μωρά και εγκατέλειπαν. Κοπέλες που πέρναγαν το στίβο μάχης, πιο γρήγορα και από άνδρες. Πολλά παραδείγματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ο όρος «σκληροτράχηλος», έτσι δεν είναι?

Πολλές από τις κοπέλες αυτές πέρασαν επιτυχώς τη σκληρή  εκπαίδευση. Τί τους επιφύλαξε το μέλλον? Πήγαν σε Μονάδες όπως οι άνδρες συνάδελφοι τους. Τι καθήκοντα ανέλαβαν? είχαν σχέση με την ειδικότητα τους ή πήγαν σε κάποιο γραφείο? (αυτό ισχύει και για τους άνδρες συναδέλφους τους) αν ναι με ποια κριτήρια? είχαν περισσότερα πτυχία? Με λίγα λόγια υπάρχει ισότητα ευκαιριών κατά τη στελέχωση των γραφείων των Μονάδων και των Επιτελείων? Επιλέγονται τα Στελέχη που υπηρετούν σε αυτά με βάση τα συγκεκριμένα κριτήρια (π.χ. γλωσσομάθεια, γνώσεις Η/Υ, κτλ ή επιλέγονται με άλλα – άσχετα κριτήρια)? Υπάρχει ισοκατανομή ανδρών και γυναικών στα γραφεία και στις Μονάδες? Εφαρμόζονται οι νόμοι που αφορούν τον αναγκαίο χρόνο υπηρεσίας σε Μονάδες προκειμένου  κάποια  κοπέλα να προαχθεί ή λόγω «υπηρεσιακών αναγκών» οι διαταγές παραμερίζονται? Μήπως τα κοινωνικά κριτήρια έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τα επιχειρησιακά? Απλά αναρωτιέμαι.

Θα μπορούσε κάποιος να προτείνει «είναι καλό να τοποθετούνται οι γυναίκες στα γραφεία ώστε να αποδεσμευτεί το αντρικό προσωπικό, το οποίο θα μπορεί να υπηρετεί σε ποιο μάχιμες θέσεις». Αν αυτός ο διαχωρισμός, (γυναίκες στα γραφεία-άνδρες στις Μονάδες) δεν είναι σεξισμός, τότε τι είναι? Που πήγε το αίσθημα ισότητας? Γιατί να μην υπάρχει ίση αντιμετώπιση ανδρών και γυναικών στο αντικείμενο της εργασίας στο στρατό?

Αν δούμε των αριθμό των εισακτέων στις στρατιωτικές σχολές το έτος 2017, πχ στη ΣΜΥ, θα δούμε ότι 46 από τους 160 εισακτέους, είναι γυναίκες.[1] Φαντάζομαι ότι αντίστοιχα ποσοστά ισχύουν και στις υπόλοιπες στρατιωτικές σχολές. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ποσοτική τοποθέτηση (25%) στην επάνδρωση των γραφείων και των λόχων στις Μονάδες? (πραγματική, όχι πλασματική, δηλαδή να είναι κάποιος/α εγγεγραμμένος σε Λόχο ώστε να γράφει χρόνο διοικήσεως, αλλά να εργάζεται σε γραφείο.)

Υπάρχει επίσης και η ηθική διάσταση του θέματος της ένταξης των γυναικών στο στρατό ως επαγγελματίες, αξιωματικοί ή υπαξιωματικοί και είναι η εξής: Η κοινωνία μας τις θεωρεί ικανές να υπηρετήσουν την πατρίδα λαμβάνοντας τον μισθό, αλλά δεν τις θεωρεί ικανές να υπηρετήσουν ως έφεδρο προσωπικό, οπλίτες. Είναι αυτό ηθικό? Που βρίσκεται η ισότητα σε αυτή την κατάσταση? Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι γυναίκες να ζητήσουν ίσες ευκαιρίες, ίδια αντιμετώπιση? Να υπηρετήσουν την πατρίδα ως ίσες με τους άνδρες? Γιατί δεν καταγγέλλουν αυτή τη θετική διάκριση?[2]

Γιατί οι άνδρες  οπλίτες, που είναι πρώτοι στις αναρτήσεις στο Σπάρτακο, στα social media και στις διαδηλώσεις με πολιτικά κόμματα (άσχετα αν απαγορεύεται από τους κανονισμούς) δεν καταγγέλλουν αυτή την άδικη μεταχείριση, ζητώντας άμεση στράτευση των γυναικών, προκειμένου να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στον επαγγελματικό στίβο (έναν άνδρας «χάνει» 9 μήνες υπηρετώντας την πατρίδα, την ίδια στιγμή που η γυναίκα συνεχίζει τις σπουδές της). Μήπως πρέπει λοιπόν να υπάρχει υποχρεωτική στράτευση όλου του προσωπικού που βρίσκεται σε ηλικία στράτευσης ανεξαρτήτου φύλλου? Γιατί δεν ξεκινάει η συζήτηση κανένας αυτή τη συζήτηση? Λόγω πολιτικού κόστους και ορθότητας?

Είναι όμως πράγματι οι γυναίκες ίσες με τους άνδρες στο στρατό? διαθέτουν τις ίδιες ικανότητες, χαρίσματα για μία «ανδρική» δουλειά (πολύ σεξιστική έκφραση, έτσι δεν είναι?) Σύμφωνα λοιπόν με μία μελέτη που πραγματοποίησαν οι αμερικανοί πεζοναύτες, που αφορούσε στην αποτελεσματικότητα των μικτών στρατιωτικών τμημάτων, σε σχέση με τα αμιγώς ανδρικά τμήματα, αποδείχτηκε ότι «όλες οι αμιγώς ανδρικές ομάδες μάχης, ξεπέρασαν σε επιδόσεις τα αντίστοιχα μικτά τμήματα ανδρών και γυναικών, σε όλα σχεδόν τα τεστ που πραγματοποιήθηκαν». [3],[4]

Μια άλλη μελέτη, αυτή τη φορά του ισραηλινού στρατού, η οποία συνοψίζει 13 έτη έρευνας στη συμμετοχή γυναικών στις επιχειρήσεις, καταλήγει στο ότι οι γυναίκες οι οποίες υπηρετούν σε μάχιμα τμήματα, υποφέρουν από τραυματισμούς στη σπονδυλική στήλη, στη λεκάνη και αλλού, συχνότερα και εντονότερα σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους. Το πιο σημαντικό? Οι τραυματισμοί έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης και ασκήσεων και όχι μάχης.  Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ολόκληρες διμοιρίες να τίθενται εκτός μάχης, εξαιτίας της ιατρικής κατάστασης του γυναικείου προσωπικού που βρίσκονταν σε αυτές. Ο τίτλος του βιβλίου είναι “Lochamot Betzahal” και ο συγγραφέας του Συνταγματάρχης (ε.α.) Raza Sagi, παίζει με τις λέξεις, αφού στα εβραϊκά σημαίνει «γυναίκες μαχόμενες με τον ισραηλινό στρατό» και «γυναίκες που μάχονται ενάντια στον ισραηλινό στρατό»[5]. Είναι πιστεύω αυτονόητο το γεγονός, ότι μια γυναίκα 60 κιλών, όταν κληθεί να κουβαλήσει ένα βάρος 20-30 κιλά (απολύτως φυσιολογικό στο σημερινό πεδίο της μάχης), δεν μπορεί να το κάνει για παρατεταμένο χρονικό διάστημα (πχ περίπολα, τροφοδοσία αρμάτων, μεταφορά πυρομαχικών κτλ), απλά και μόνο γιατί αποτελεί το 1/3 με 1/2  του βάρους της και φυσικά δεν διαθέτει την ανάλογη μυοσκελετική υποδομή για το λόγο αυτό. (αυτό φυσικά ισχύει και για τους άνδρες, αλλά σε γενικές γραμμές έχουν μεγαλύτερο βάρος και πιο αναπτυγμένο μυοσκελετικό σύστημα).

Προσωπικά θα ήθελα να τονίσω τα παρακάτω στοιχεία: Θεωρούμε τις γυναίκες στο στράτευμα ίσες, να υπηρετούν σε μεικτές Μονάδες πλάι σε άνδρες συναδέλφους  και πιθανότατα συζύγους, τις θεωρούμε ικανές να πολεμήσουν, να απαρνηθούν ένα κομμάτι της φύσης τους, που είναι να δίνουν ζωή και όχι να την αφαιρούν (για αυτό και γίνονται μάνες και οι άνδρες προστάτες της οικογένειας και όχι το αντίστροφο), αλλά δεν τις θεωρούμε ικανές να αγωνιστούν σε μεικτές αθλητικές ομάδες. Γιατί δηλαδή δεν υπάρχουν στον αθλητισμό μεικτές αθλητικές ομάδες, πχ μπάσκετ, ποδοσφαίρου, ράγκμπι, τένις κτλ? γιατί στο στίβο αγωνίζονται ξεχωριστά άνδρες και γυναίκες? που είναι η ισότητα σε αυτό? Θα προτιμούσε κανένας αθλητής ποδοσφαίρου γυναίκα συμπαίκτρια αντί άνδρα (φυσικά και γνωρίζω ότι υπάρχουν εξαιρετικές γυναίκες αθλήτριες ανώτερες ανδρών, αλλά αυτές, τουλάχιστον στα αγωνίσματα που απαιτούν μυϊκή δύναμη και αντοχή, αποτελούν μειοψηφία). Γιατί αποδέχονται αυτή τη διάκριση όλες αυτές οι φεμινιστικές οργανώσεις? Αυτό δεν αποτελεί σεξισμό? Γιατί διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, ζητώντας να εισαχθούν στις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ, να τελειώσουν το Ranger & την εκπαίδευση SEAL και δεν ζητούν να αγωνιστούν με ίδιους όρους στον αθλητικό στίβο? Είναι πιο εύκολο να υπηρετείς στους Ranger, στους SF και στους SEAL, από το να αγωνίζεσαι ενάντια ενός άνδρα αντιπάλου, πχ στα 100 μέτρα στίβο και να διακρίνεσαι? Στο βιβλίο που αναφέρθηκα παραπάνω (του Raza Sagi) τονίζεται η προσπάθεια κάποιων κοινωνικών ομάδων να πετύχουν την ένταξη των γυναικών στον ισραηλινό στρατό, κατεβάζοντας τα όρια, κάτι το οποίο είναι ήδη γνωστό από την ιστορία των πρώτων γυναικών οι οποίες τελείωσαν στο σχολείο Ranger του αμερικανικού στρατού.

Και δημιουργείται τώρα το ερώτημα αν οι έλληνες στρατιωτικοί και πολιτικοί που λαμβάνουν αποφάσεις για την άμυνα, γνωρίζουν τις παραπάνω μελέτες. Ίσως να μην τις γνωρίζουν και κάποιοι επιτελείς τους να τους παρουσιάζουν μια ωραιοποιημένη εικόνα, (ίσως και αυτό το σκοπό να εξυπηρετούν τα βίντεο που γυρίζονται με πρωταγωνιστές γυναίκες). Ίσως να είναι και οι ίδιοι θύματα και να σχεδιάζουν με λανθασμένα στοιχεία. Σε αυτή την περίπτωση ίσως θα έπρεπε να αποκτήσουν εικόνα εκ των έσω, τρόποι υπάρχουν.

Ταυτίζεται το βιολογικά ορθό με το πολιτικά ορθό, ή αντιτίθεται το δεύτερο στο πρώτο? Μήπως αυτή η εμμονή των φεμινιστικών οργανώσεων στην «ισότητα» (στην πραγματικότητα, στην προνομιακή μεταχείριση), οδηγεί στο θάνατο πολλών «αδερφών» τους και στην καταστροφή στον χωρών επιτρέπουν αυτήν την κατάσταση[6] (πχ στις Η.Π.Α. αλλά όχι μόνο σε αυτές)?

Αν θέλουμε σαν κοινωνία πραγματική ισότητα, θα πρέπει να ζητήσουμε να έχουμε ισότητα και στις δύο περιπτώσεις. Είτε μεικτές ομάδες και στον αθλητισμό και στο στρατό (κάτι το οποίο όπως είδαμε παραπάνω οδηγεί σε αδρανοποίηση ολόκληρων στρατιωτικών τμημάτων), να καταργηθεί η κατηγορία «ανδρών» & «γυναικών» ή να έχουμε αμιγώς ανδρικές και γυναικείες ομάδες και στο στρατό. (τουλάχιστον στο επίπεδο διμοιρίας). Να υπάρχουν αμιγώς γυναικεία πληρώματα στα άρματα, στο πυροβολικό, διμοιρίες ανδρών και γυναικών στο πεζικό και στις ειδικές δυνάμεις. (με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην υγεία του γυναικείου προσωπικού που θα κληθεί να φέρει εις πέρας εργασίες που απαιτούν μυϊκή δύναμη και αντοχή). Να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι άδειες μητρότητας, πατρότητας, ανατροφής τέκνου και να παρακολουθείται η επάνδρωση των τμημάτων. Να υφίσταται επιχειρησιακή αξιολόγηση με βάση κοινά κριτήρια.

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάκτυλο μας. Οι γυναίκες και οι άνδρες δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι ίσοι, ούτε στο στρατό, ούτε πουθενά αλλού στην κοινωνία. Ο καθένας είχε το ρόλο του, τον οποίο αποδέχονταν ή πιέζονταν από την κοινωνία να τον αποδεχτεί. Οι γυναίκες κατά τη γνώμη μου, ήταν και εξακολουθούν να είναι θύματα των περιστάσεων και οι αγώνες που γίνονται δεν εξυπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα πραγματικά τους συμφέροντα. Θα ήθελα ενδεικτικά να αναφέρω τα παρακάτω παραδείγματα:

Οι «Δάδες της Ελευθερίας» ήταν μια φράση που χρησιμοποιήθηκε για να ενθαρρύνει το κάπνισμα των γυναικών, αξιοποιώντας τις προσδοκίες τους για μια καλύτερη ζωή κατά τη διάρκεια του γυναικείου απελευθερωτικού κινήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τσιγάρα περιγράφηκαν ως σύμβολα χειραφέτησης και ισότητας με τους άνδρες. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ψυχαναλυτή A. Α. Brill για να περιγράψει τη φυσική επιθυμία των γυναικών να καπνίζουν και χρησιμοποιήθηκε από τον Edward Bernays για να ενθαρρύνει τις γυναίκες να καπνίζουν δημόσια παρά τα κοινωνικά ταμπού. Ο Bernays προσέλαβε γυναίκες για να καπνίσουν στην πορεία κατά τη διάρκεια της παρέλασης της Κυριακής του Πάσχα του 1929, η οποία ήταν μια σημαντική στιγμή για την καταπολέμηση των κοινωνικών εμποδίων για τους καπνιστές, δίδοντας έτσι το όνομα «Δάδες της Ελευθερίας»  Με τον τρόπο αυτό και έχοντας ως στόχο τη χειραφέτηση των γυναικών, οι καπνοβιομηχανίες πέτυχαν να διπλασιάσουν το κοινό τους και οι γυναίκες να αποκτήσουν το μερίδιο τους στις αρρώστιες που σχετίζονται με το κάπνισμα.

Δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία (σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να εργάζονται, ούτε επιθυμώ να απολέσουν το δικαίωμα στην αυτοπραγμάτωση, το οποίο επιτυγχάνεται και μέσω της εργασίας). Με το απελευθερωτικό κίνημα, οι γυναίκες διεκδίκησαν μεταξύ των άλλων το δικαίωμα στην εργασία. Το πέτυχαν. Και μαζί με αυτό πέτυχαν να φορολογείται και να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές, κατά τη γνώμη μου μη ανταποδοτικές και το υπόλοιπο 50% του πληθυσμού. Και εξηγώ τι εννοώ όταν λέω  μη ανταποδοτικό όφελος: Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει 15,6% ανεργία, οι άνδρες 12,6% και οι γυναίκες 19,4%[7]. Με το υπάρχον συνταξιοδοτικό σύστημα, το οποίο αλλάζει προς το χειρότερο, για να βγει ένας εργαζόμενος στη σύνταξη, πρέπει να συμπληρώσει περίπου 40 έτη ασφάλισης, ώστε να λάβει σύνταξη στα 62, ενώ με λιγότερα χρόνια θα πάρει πλήρη στα 67 έτη και μειωμένη στα 62 έτη.[8] Ας μου εξηγήσει κάποιος με ποιον τρόπο οι νέοι ασφαλιζόμενοι, (γυναίκες αλλά και άνδρες) θα μπορέσουν να συμπληρώσουν τα απαιτούμενα έτη ασφάλισης ώστε να βγουν στη σύνταξη. Θα πρέπει δεν να ληφθεί υπ΄όψιν το  υψηλό ποσοστό ανεργίας η οποία αυξάνεται, τόσο λόγω των οικονομικών συνθηκών όσο και της περαιτέρω βιομηχανοποίησης η οποία θα απαιτεί ολοένα και λιγότερους εργαζομένους. Δεδομένου δε του υψηλότερου ποσοστού ανεργίας στις γυναίκες είναι φανερό, ότι οι επιπτώσεις σε αυτές θα είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Δυστυχώς όμως το πρόβλημα δεν σταματά εκεί. Εμείς οι ίδιοι οι άντρες στρατιωτικοί αυτό-ευνουχιζόμαστε, προσπαθώντας να υποστηρίξουμε αυτήν την υποτιθέμενη ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλλα, στο όνομα της πολιτικής ορθότητας. Έχει αναφέρει ποτέ κανένας από εμάς (γραπτώς και ανεξαρτήτως βαθμού), το πρόβλημα αυτό? Εκτός φυσικά και αν δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και εγώ υπηρετώ σε άλλο στρατό. Έχει αναφερθεί κανένας στο ποσοστό επάνδρωσης το οποίο σε περίπτωση πολέμου θα αναγκάσει όλο το προσωπικό (άνδρες και γυναίκες) να βγει από τα γραφεία και να πολεμήσει, να πιάσει όπλο, να μπει σε άρμα, να κάνει πορεία με μπέργκιν, να κάνει επίθεση στο ύψωμα?

Το θέμα της ισότητας των γυναικών στο στρατό, δεν αποτελεί «προνόμιο» του ελληνικού στρατού, αλλά όλων των δυτικών χωρών. Αποτελεί κοινωνικό  φαινόμενο και δεδομένου ότι τα στελέχη που υπηρετούν στο στρατό αποτελούν μέρος της κοινωνίας, επηρεάζονται και τα ίδια. Με ποιον τρόπο όμως αντιμετωπίζουν το φαινόμενο αυτό οι στρατοί κάθε χώρας? Δεδομένα και μελέτες υπάρχουν, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Στη χώρα όμως της πλαστογραφίας και των κίβδηλων πτυχίων, ούτε να αντιγράψουμε δεν μπορούμε, να πάρουμε μια ήδη υπάρχουσα μελέτη και να την προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα: προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον τροχό από την αρχή. Εξάλλου, τι ξέρουν οι άλλοι, «οι κουτόφραγκοι», «τα αμερικανάκια», «αν είχαμε και εμείς τον ίδιο εξοπλισμό…» και πολλές άλλες τέτοιες απαντήσεις.

Ένα έχω μόνο να πω, ότι βρισκόμαστε στο στάδιο της άρνησης. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όλα πάνε καλά, «σε λίγο θα πάρω μετάθεση και μετά θα εξαφανιστεί το πρόβλημα» και πολλά άλλα τέτοια. Και δεν γίνεται απολύτως τίποτα. Το στάδιο αυτό σύμφωνα με τους ειδικούς, μπορεί να διαρκέσει αρκετό καιρό. Στη χώρα μας δυστυχώς διαρκεί δεκαετίες, διότι κανένας δεν μιλάει φοβούμενος στο πώς θα τον χαρακτηρίσουν «οι άλλοι», μην τον πουν «ρατσιστή», «σεξιστή» ή θα του αποδώσουν κάποια άλλη ταυτότητα, την έννοια της οποίας έχουμε σκόπιμα αντιστρέψει αποδίδοντας της αρνητικό χαρακτήρα. Και εδώ υπάρχει το εξής παράδοξο: Υπάρχουν συνάδελφοι που δεν αναφέρουν προβλήματα στην ιεραρχία, φοβούμενοι πιθανές επιπτώσεις στην καριέρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι θα πολεμήσουν? Δηλαδή φοβούνται μια υποτιθέμενη δυσμενή μετάθεση, αλλά όταν θα έρθει η κρίσιμη στιγμή, θα πάρουν τα χέρια στα όπλα και θα γίνουν ήρωες? Αυτό νομίζω αποτελεί case study για ψυχολόγους.

Θα ήθελα να κλείσω αυτό το άρθρο με δύο λόγια. Όσοι από εμάς (στρατιωτικοί ή ιδιώτες) πιστεύουμε ότι έχουμε κάποιο ηθικό χρέος να παραδώσουμε ένα καλύτερο αύριο στους νεώτερους συναδέλφους μας ή στα παιδιά μας, είναι επιβεβλημένο να πάψουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας στο βαθμό που του αναλογεί και μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «για να θριαμβεύσει το κακό, το μόνο που χρειάζεται είναι το καλό να μην κάνει τίποτα» και ότι «δεν πρέπει να ρωτάς τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, πρέπει να αναρωτιέσαι τι κάνεις εσύ για αυτήν». Είμαι πεπεισμένος ότι αν ο καθένας από εμάς (στρατιωτικός ή ιδιώτης) κάνει το χρέος του, χωρίς εκπτώσεις και αφήνοντας κατά μέρους τις δικαιολογίες η χώρα αυτή μόνο λαμπρές μέρες μπορεί να γνωρίσει.

[1] http://www.armynow.net/smi-afti-ine-i-epitichontes-protoetis/

[2] Η  θετική διάκριση λειτουργεί με τρόπο ώστε να παρέχει σε  ένα άτομο ή μια ομάδα προνομιακή μεταχείριση ώστε να τους τοποθετήσει σε μια πιο ισότιμη βάση σε σχέση με την πλειοψηφία. (Διαπολιτισμική Κοινωνική Εργασία, Ανοικτά Ακαδημαϊκά Μαθήματα στο ΤΕΙ Αθήνας, Ελένη Κοντογιάννη, Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας)

[3] https://www.marinecorpstimes.com/news/your-marine-corps/2015/09/10/mixed-gender-teams-come-up-short-in-marines-infantry-experiment/

[4] https://ec.militarytimes.com/static/pdfs/gender-integration-grad-rates-2015.pdf

[5] http://www.israelnationalnews.com

[6] https://belisarius21.wordpress.com

[7] http://ec.europa.eu/eurostat/

[8] https://www.dikaiologitika.gr/eidhseis/asfalish/170359/syntaksi-kai-prin-ta-62-ta-apaitoymena-ensima-kai-oi-proypotheseis

Διαβάστε επίσης: Γυναίκες στις Ειδικές Δυνάμεις «Ξεπεράστε το. Δεν είμαστε όλοι πλασμένοι ίσοι».