Δευτέρα, 7 Φεβρουαρίου 2016: Μήνυμα σε ομάδα στο Facebook:
«Σχεδιάζω εκδρομή στον Όλυμπο, ΚΕΟΑΧ, με σκοπό τη φωτογράφιση. Αναχώρηση, Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου. Αναμένω συμμετοχές»
-Γιάννης «Είμαι μέσα!»
-Ξάδερφος «και γω το ίδιο»
-Κώστας «ευκαιρία για περιπέτεια»
Αυτό ήταν, η προειδοποιητική διαταγή είχε δοθεί και η ομάδα είχε ξεκινήσει τις προετοιμασίες:
Ο Γιάννης ήταν ο οδηγός, ο Ξάδερφος ο φωτογράφος και υπεύθυνος επικοινωνιών και ο Κώστας συνοδηγός και υπεύθυνος ΔΜ (Διοικητικής Μέριμνας).
Το ιντερνέτ και το τηλέφωνο, πήραν φωτιά: συλλογή πληροφοριών από ανοικτές πηγές: δρομολόγιο (ήταν σε ισχύ τα μπλόκα των αγροτών), καιρός, έδαφος και φίλιες δυνάμεις.
Επικοινώνησα με το Δκτη του ΚΕΟΑΧ για τη διαμονή, τις καιρικές συνθήκες, άλλους φιλοξενούμενους που θα διέμεναν στο Κέντρο εκείνη την περίοδο. Ο Γιάννης έλεγξε το όχημα, λάστιχα, αλυσίδες, υγρά και έκανε ένα χειμερινό έλεγχο. Ο Ξάδερφος τους ασυρμάτους (κινητό) και τις κάμερες: μπαταρίες και φακούς. Ο Κώστας ασχολήθηκε με τον εφοδιασμό και μαζί με το Γιάννη, μελέτησε τους χάρτες και μίλησε με την τροχαία για το δρομολόγιο.
Οι λίστες με τα υλικά αντάλλαζαν συνεχώς χέρια.
Επόμενη συνάντηση, Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου: Αίθουσα επιχειρήσεων? Το γωνιακό καφέ στην περιοχή που μένουμε. Μέσα? Ένα Tablet και ασύρματο ιντερνέτ. Την ενημέρωση ξεκίνησα εγώ:
-«Λοιπόν, το ΚΕΟΑΧ την περίοδο που θα ανέβουμε, θα φιλοξενεί περίπου 20 άτομα. Παρόλα αυτά, η διαμονή μας στους κοιτώνες είναι εξασφαλισμένη. Ο καιρός θα είναι ηλιόλουστος σύμφωνα με τα δεδομένα που έχουμε από το ιντερνέτ και ενημερώθηκα από τους διαμένοντες στο Κέντρο, ότι δεν έχει σχεδόν καθόλου χιόνι, παρά μόνο μετά το καταφύγιο Άγιος Αντώνιος»
Συνέχισα:
-«Αποστολή μας είναι να ανέβουμε στο ΚΕΟΑΧ και να βγάλουμε φωτογραφίες στο καταφύγιο Εκτάκτου Ανάγκης και στο καταφύγιο Άγιος Αντώνιος. Θα αναχωρήσουμε από Αθήνα, Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου και θα διανυχτερεύσουμε το βράδυ εντός του ΚΕΟΑΧ. Σάββατο 09:00, θα ξεκινήσουμε την ανάβαση για το εκτάκτου ανάγκης και αφού βγάλουμε φωτογραφίες, θα συνεχίσουμε για το καταφύγιο Άγιος Αντώνιος, στο οποίο και θα διανυκτερεύσουμε. Θα φύγουμε από την κορυφή, Κυριακή 28 Φεβρουαρίου, στις 09:00 και αφού αφιχθούμε στο ΚΕΟΑΧ, θα γευματίσουμε και θα αναχωρήσουμε για Αθήνα.»
Το λόγο πήρε ο Κώστας και ο Γιάννης:
-«Μίλησα με την τροχαία και κοίταξα τους χάρτες: Θα πρέπει να κινηθούμε στην Παλαιά Ενική Οδό Αθηνών Θες/νικης, μέχρι τη Λάρισα, ώστε να αποφύγουμε τα μπλόκα των αγροτών.»
-«Το όχημα είναι έτοιμο, έχω βάλει χιονολάστιχα, τα οποία θα μας ανεβάσουν χωρίς πρόβλημα στο ΚΕΟΑΧ, όσο χιόνι και αν έχει»
Ακολούθησε ο Ξάδερφος:
-«Οι θερμοκρασίες θα κυμαίνονται από -5 μέχρι +15, ειδικά μετά το καταφύγιο εκτάκτου ανάγκης, οι θερμοκρασίες θα πέσουν κάτω από το μηδέν. Αυτό θα απαιτήσει περισσότερες μπαταρίες και συνετότερη χρήση του κινητού. Επίσης, από τις καιρικές συνθήκες θα εξαρτηθεί, το αν θα έχουμε επικοινωνία με τη βάση. Για το λόγο αυτό, θα φροντίσω να πάρω κάρτες για όλα τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας»
Έκανα μια τελευταία ανακεφαλαίωση:
-«Ο καιρός φαίνεται πως θα είναι καλός, οπότε ισχύουν τα υλικά που σας έχω στείλει στο ιντερνέτ». Αν αλλάξει κάτι θα επικοινωνήσουμε. Αναχώρηση Παρασκευή 26 08:00, από το σπίτι μου»
Χαιρετηθήκαμε και αναχωρήσαμε για τα σπίτια μας, βυθισμένοι ο καθένας στις σκέψεις του.
Παρασκευή 26 08:00, αναχωρήσαμε όπως είχε προγραμματιστεί. Ο Κώστας και ο Γιάννης είχαν μελετήσει καλά το δρομολόγιο και μετά από περίπου 6 ώρες, φτάσαμε χωρίς προβλήματα στο ΚΕΟΑΧ, όπου και μας περίμεναν.
Τακτοποιηθήκαμε στους κοιτώνες μας και ετοιμάσαμε το φόρτο μας για την εξόρμηση μας την επόμενη μέρα. Κατόπιν, ανεβήκαμε στη Λέσχη για να γευματίσουμε. Εκεί που τρώγαμε, ξεκίνησε να χιονίζει. «Κάποιος δεν το είχε προβλέψει αυτό», σκέφτηκα εννοώντας την ΕΜΥ. Μετά θυμήθηκα ότι στον Όλυμπο δεν ισχύει καμιά πρόβλεψη, ο καιρός ήταν απρόβλεπτος και σύμφωνα με τη διάθεση των Θεών. «Ελπίζω το χιόνι να μην μας δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα», είπα στους υπόλοιπους και αφού έλεγξα το φόρτο μου έπεσα για ύπνο.
Το Σάββατο, σηκωθήκαμε όπως είχαμε προγραμματίσει και ξεκινήσαμε την ανάβαση μας προς το βουνό των Θεών. Ευτυχώς το χιόνι δεν ήταν πολύ και έτσι φτάσαμε χωρίς δυσκολία στο Καταφύγιο Εκτάκτου Ανάγκης. Αποθέσαμε το φόρτο μας να πάρουμε μια ανάσα και αμέσως μετά, ο Ξάδερφος έβγαλε την κάμερα και άρχισε να τραβάει φωτογραφίες. Τη σύνδεσε με το κινητό και μετά από μερικά λεπτά είχαν μεταφερθεί στο server, του σπιτιού μας.
Συνεχίσαμε την ανάβαση μας προς τον Άγιο Αντώνιο. Φτάσαμε στις ρίζες του βουνού. Εδώ ήταν το τελευταίο όριο: Ο δρόμος χώριζε σε δύο μονοπάτια, το ένα «τραβέρσαρε» το βουνό, ενώ το άλλο οδηγούσε προς αυτό, σχεδόν κατακόρυφα. Συναντήσαμε μια άλλη ομάδα η οποία είχε ανέβει για λόγους εκπαίδευσης. Μας συμβούλεψαν να πάρουμε το εύκολο δρομολόγιο που «τραβέρσαρε» το βουνό. Ακολουθήσαμε τη συμβουλή τους, μιας και το έδαφος ήταν ήδη παγωμένο και γλιστερό. Συνεχίσαμε την πορεία μας δίχως πολλά προβλήματα και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα ομαλού, χιονισμένου εδάφους, αρχίσαμε μια πιο κάθετη ανάβαση, η οποία θα μας ανέβαζε μέχρι το καταφύγιο.
Η ανάβαση άρχισε να γίνεται πιο δύσκολη και συχνά γλιστερή. «Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν είχα προβλέψει» σκέφτηκα, καρφώνοντας τα παπούτσια μου στο χιόνι, σπάζοντας τον πάγο. Μετά από πολύ κόπο, φτάσαμε στην κορυφή και συνεχίσαμε την κίνηση μας προς το καταφύγιο , μέσα από ριπές ανέμων οι οποίοι δυσχέραιναν το κάθε μας βήμα, καθιστώντας την κίνηση μας στην κορυφή τουλάχιστον περιπετειώδης.
Φτάσαμε στο καταφύγιο, με τον άνεμο να λυσσομανά. Αφήσαμε τα σακίδια μας μέσα και βγήκαμε για τη φωτογράφιση. Το επόμενο βήμα ήταν η αποστολή τους στο server. Μπήκαμε στο καταφύγιο.
-«Άσχημα νέα παιδιά, δεν έχω σήμα», φώναξε ο Ξάδερφος,
-«Δοκίμασε το εναλλακτικό δίκτυο», είπα,
-«Οκ, στέλνω το πακέτο τώρα», αναφώνησε, σηκώνοντας το κινητό που είχε στο χέρι ψηλά, προσπαθώντας να πιάσει σήμα.
-«Olympus has fallen» αναφώνησε, ενημερώνοντας μας, ότι το πακέτο είχε φύγει και ότι η αποστολή μας είχε ολοκληρωθεί.
Στο μεταξύ, η άλλη ομάδα η οποία ανέβαινε το βουνό από το κατακόρυφο δρομολόγιο, είχε ήδη φτάσει και ήταν σκεπασμένοι με κουβέρτες προσπαθώντας να ζεσταθούν. Μέχρι να ετοιμάσουμε κάτι να φάμε, είχανε φύγει. Ετοιμάσαμε τους υπνόσακους μας να κοιμηθούμε, όπως είχαμε προγραμματίσει. Δεν ήθελα να διακινδυνέψω μια κατάβαση τη στιγμή που ανεβαίνοντας, το χιόνι ήταν ήδη παγωμένο.
Ξαπλώσαμε και αρχίσαμε να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, ενώ σκεφτόμουν τις πιθανότητες ο καιρός να ήταν χειρότερος την επόμενη μέρα. Παρόλο που είχαμε αρκετές προμήθειες, ήταν κάτι που με απασχολούσε έντονα.
Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε… Ένας επισκέπτης μπήκε μέσα κλείνοντας πίσω του βεβιασμένα την πόρτα. Χαιρετηθήκαμε και τον κεράσαμε λίγο ζεστό τσάι που είχαμε μαζί μας και δύο παξιμάδια.
-«Πώς ήταν η ανάβαση τον ρώτησα», εννοώντας το έδαφος
-«Ανέβηκα χωρίς πολλά προβλήματα», μας απάντησε.
-«Δεν συνάντησες πάγο»?
-«Σχεδόν καθόλου» μου είπε, κοιτώντας μας κουκουλιασμένους στους υπνόσακους. «σκοπεύετε να κοιμηθείτε εδώ το βράδυ»? ρώτησε
-«Αυτό λέμε να κάνουμε, το έδαφος είναι πολύ παγωμένο για να κατέβουμε» του είπα
-«Υπάρχει αύριο πιθανότητα ο καιρός να χαλάσει, οπότε ίσως πρέπει να κατέβετε σήμερα», αποκρίθηκε κοιτώντας με.
Παρόλο που το μετεωρολογικό δελτίο δεν έδειχνε κάτι τέτοιο, σκέφτηκα πως ήταν συνετότερο να εκμεταλλευτούμε το παράθυρο της καλοκαιρίας, μιας και η αποστολή μας είχε ολοκληρωθεί.
-«ετοιμαζόμαστε?» ρώτησα τους υπόλοιπους. Κανένας δεν διαφώνησε
-«αναχώρηση και 10 είπα» και η ομάδα ξεκίνησε να μαζεύει τα πράγματα της πυρετωδώς.
Μετά από 10 λεπτά, βρισκόμασταν στην πόρτα του καταφυγίου, έτοιμοι να φύγουμε. Χαιρετήσαμε την κορυφή του Ολύμπου και το φιλόξενο καταφύγιο ακολουθώντας το δρόμο της επιστροφής. Πράγματι, όπως είχε πει ο επισκέπτης, ο πάγος είχε λιώσει και το χιόνι ήταν μαλακό. Χωρίς πολύ κόπο, φτάσαμε στο καταφύγιο εκτάκτου ανάγκης και αργότερα στη Λέσχη του ΚΕΟΑΧ, οπού και φάγαμε ένα ζεστό γεύμα. Κάναμε ένα ζεστό μπάνιο και την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε για Αθήνα. Στο μεταξύ, οι δρόμοι είχαν ανοίξει και η διαδρομή μας ολοκληρώθηκε σε σύντομο χρόνο.
Το τριήμερο 26-28 Φεβρουαρίου, μια παρέα τεσσάρων φίλων, ξεκίνησε για μια εκδρομή στο βουνό των Θεών, τον Όλυμπο, με σκοπό να περάσουν καλά. Όπως είδαμε παραπάνω, η σχεδίαση αυτής της εκδρομής αυτής, δεν διέφερε σε τίποτα από τη σχεδίαση μιας στρατιωτικής αποστολής αναγνώρισης.
Παρόλο που εμπειρία των συμμετεχόντων έχει μεγάλη βαρύτητα, κατά το σχεδιασμό κάθε δραστηριότητας, θα υπάρχουν πάντα κενά που η εμπειρία θα αδυνατεί να καλύψει. Για το λόγο αυτό, απαιτείται η χρήση μιας δομημένης μεθόδου λήψης αποφάσεων και σχεδίασης δραστηριοτήτων.
Το βιβλίο Λήψης Απόφασης, περιγράφει μια μεθοδολογία βασισμένη σε επιστημονικές μεθόδους και εργαλεία η οποία μπορεί να συμβάλει στη λήψη ορθότερων αποφάσεων. Η εφαρμογή της, ακόμα και στην καθημερινή μας ζωή, μπορεί να αποτελέσει πολλαπλασιαστή ισχύος, εξοικονομώντας πολύτιμους πόρους, εξασφαλίζοντας την απαραίτητη αλληλουχία των ενεργειών που πρέπει να πραγματοποιηθούν, και προφυλάσσοντας μας από δυσάρεστε εκπλήξεις.
Μια παρουσίαση του περιεχομένου του βιβλίου, μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ ή εδώ
