Επίκαιρες σκέψεις του γνωστού σε όλους μας Μαο. Μετά τα χθεσινά γεγονότα, καλό είναι να γνωρίζουμε κάποια πράγματα. Κυκλοφορεί σε διάφορες εκδόσεις, από πολλούς εκδοτικούς οίκους.
Το σημείο όπου ο Μάο διαφοροποιείται από προηγούμενους θεωρητικούς του ανταρτοπολέμου και του ανορθόδοξου πολέμου είναι η επαναστατική φύση του και η κοινωνική – πολιτική διάσταση. Οι Μονάδες έχουν πολιτικό διαφωτιστή και/η επίτροπο (κομισάριο) και η προπαγάνδα, τόσο στα μέλη τους όσο και στους πολίτες, ακόμα και στους εχθρούς, είναι επίσημη αποστολή και ξεπερνά πολύ την αντίληψη των Ψυχολογικών Επιχειρήσεων. Θεωρεί ότι η κοινωνική και πολιτική σκοπιμότητα πρέπει να υποτάσσει τη στρατιωτική, σε σαφή αντίθεση με το Σουν Τζου. Πιστεύει ότι ένα αντάρτικο δεν μπορεί να θεριέψει αν δεν συμφωνεί με τις πολιτικοκοινωνικές προσδοκίες του λαού, του οποίου αποτελεί έκφανση.
Ο Μάο απαγορεύει τη δια της βίας στρατολόγηση ανταρτών, θεωρώντας τη μέτρο που θα φέρει μακροπρόθεσμα ζημιά και όχι όφελος. Απαγορεύει την κατάσχεση και διάφορες μορφές καταπίεσης και αυθαιρεσίας και πιστεύει στα ηθικά κίνητρα.
Χωρίς πολιτικό στόχο, ο ανταρτοπόλεμος θα αποτύχει. Το ίδιο θα συμβεί και αν οι πολιτικοί αντικειμενικοί του σκοποί δεν συμπίπτουν με τις επιθυμίες του λαού, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κερδηθεί η συμπάθεια και η συνεργασία και η βοήθεια του.
Όλες οι ανταρτικές μονάδες πρέπει να έχουν πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου όλος ο λαός πρέπει να αναμορφωθεί αυτοβούλως. Πρέπει να τους διαφωτίσουμε και να αναμορφώσουμε υπό το φως της πρότερης εμπειρίας.
Τύποι ανταρτοπολέμου:
– επαναστατικός (βασίζεται στις λαϊκές μάζες)
– αντεπαναστατικός (στερείται λαϊκής βάσης)
Βασικό στοιχείο στις αντάρτικές επιχειρήσεις, είναι η εξάρτηση τους από τον ίδιο το λαό προς στρατολόγηση ταγμάτων και άλλων μονάδων. Συνεπώς, η οργάνωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις τοπικές συνθήκες.
Στον ανταρτοπόλεμο, το βασικό ρόλο παίζουν μικρές ομάδες που κινούνται ανεξάρτητα και πρέπει να μην υπάρχει εκτενής ανάμειξη της ηγεσίας στις ενέργειες τους.
Αποστολή των ανταρτών είναι να εξοντώνουν μικρές δυνάμεις του αντιπάλου, να παρενοχλούν και να εξασθενούν μεγάλες δυνάμεις, να επιτίθενται στις εχθρικές γραμμές συγκοινωνιών, να εγκαθιστούν βάσεις ικανές να υποστηρίζουν ανεξάρτητες επιχειρήσεις στα μετόπισθεν του αντιπάλου, να αναγκάζουν τον αντίπαλο να διασπείρει την ισχύ του και να συντονίζουν τις ενέργειες αυτές με τις ενέργειες τακτικών στρατιών που δρουν σε απομακρυσμένα μέτωπα του πολέμου.
Αντάρτικες μονάδες που σχηματίστηκαν από το λαό, μπορούν να εξελιχθούν σταδιακά σε τακτικά τμήματα και όταν επιχειρούν ως τέτοια, να μεταχειρίζονται τις τακτικές του συμβατικού πολέμου κινήσεων. Όσο αυτές οι δυνάμεις δρουν ως αντάρτικα, μπορούν να παρομοιαστούν με αμέτρητες σκνίπες που τσιμπούν έναν γίγαντα με αποτέλεσμα να τον εξαντλούν. Κάνουν τον εαυτό τους τόσο ανυπόφορο και καθώς μεγαλώνουν και αποκτούν γιγάντιες διαστάσεις, θα ανακαλύψουν ότι το θύμα τους δεν έχει απλώς εξαντληθεί, αλλά έχει πρακτικά εξοντωθεί.
Η επιτυχία των ανταρτών εξαρτάται εν πολλοίς από ισχυρούς πολιτικούς ηγέτες που εργάζονται ασταμάτητα για να επιφέρουν εσωτερική ενότητα. Τέτοιοι ηγέτες πρέπει να εργάζονται μαζί με το λαό. Πρέπει να έχουν μια ορθή εικόνα της ακολουθητέας πολιτικής όσο αφορά τόσο το λαό, όσο και τον εχθρό.
Πρέπει να ενώσουμε την ισχύ του στρατού με αυτήν του λαού, πρέπει να πλήξουμε τα ασθενή σημεία του εχθρού στα πλευρά του, στο μέτωπο και στα μετόπισθεν. Πρέπει να πολεμάμε παντού και να προκαλούμε διασπορά των δυνάμεων και διάσπαση της ισχύος του εχθρού.
Ο λαός πρέπει να εμπνέεται να μετάσχει εθελοντικά. Δεν πρέπει να τους εξαναγκάζουμε, διότι θα αποδειχθεί αναποτελεσματικό.
Οι αντάρτες δεν πρέπει να εξαρτώνται πολύ από οπλοστάσια. Ο εχθρός είναι η βασική πηγή εφοδιασμού τους.
Ο επαναστατικός στρατός πρέπει να έχει πειθαρχία εδραζόμενη σε μια βάση περιορισμένης δημοκρατίας. Σε όλους τους στρατούς πρέπει να επιβάλλεται η υπακοή των κατωτέρων στους ανωτέρους. Αυτό ισχύει και για την πειθαρχία στους αντάρτες, όμως εδώ η βάση πρέπει να είναι η εσωτερική πειθαρχία.
Όλες οι αντάρτικες μονάδες ξεκινούν εκ του μηδενός και αναπτύσσονται. Οι αναγκαίες απαιτήσεις για την ανάπτυξη της ισχύος μας και την καταστροφή του αντιπάλου είναι οι εξής:
– διατήρηση της πρωτοβουλίας, εγρήγορση, προσεκτικώς σχεδιασμένες τακτικές επιθέσεις σε ένα πόλεμο στρατηγικής άμυνας, τακτική ταχύτητα σε ένα πόλεμο στρατηγικός παρατεταμένο, τακτικές επιχειρήσεις εξωτερικών γραμμών σε ένα πόλεμο διεξαγόμενο στρατηγικώς σε εσωτερικές γραμμές
– διεξαγωγή επιχειρήσεων ώστε να υποβοηθούνται αυτές του τακτικού στρατού
– δημιουργία βάσεων
– σαφής αντίληψη της συσχέτισης που υπάρχει μεταξύ της άμυνας και της επίθεσης
– η ανάπτυξη κινητικών επιχειρήσεων
– ορθή διοίκηση
Στον ανταρτοπόλεμο, η ταχύτης είναι απαραίτητη. Οι κινήσεις των ανταρτών πρέπει να είναι αδιόρατες και υπερφυσικής ταχύτητας, ο εχθρός πρέπει να καταλαμβάνεται εξαπίνης και η δράση να δρομολογείται ταχύτατα. Δεν μπορεί να υπάρξει αναβολή στην εκτέλεση των σχεδίων, ανάληψη αρνητικής η παθητικής άμυνας, μεγάλη διασπορά των δυνάμεων σε πολλές τοπικές εμπλοκές. Η βασική μέθοδος είναι μια επίθεση απατηλής και βίαιης μορφής.
Ο εχθρός είναι πολύ ισχυρότερος από εμάς και είναι αλήθεια ότι μπορούμε να τον παρεμποδίσουμε, αποπροσανατολίσουμε, διασπείρουμε και καταστρέψουμε, μόνο αν διασπείρουμε τις δικές μας δυνάμεις. Μερικές όμως φορές η συγκέντρωση είναι επιθυμητή για την καταστροφή ενός αντιπάλου.
Η πρωτοβουλία στο αντάρτικο εκφράζεται με τη διασπορά, τη συγκέντρωση και την εσπευσμένη εκτροπή των δυνάμεων.
Η προσεκτική σχεδίαση είναι αναγκαία για να κερδηθεί η νίκη στον ανταρτοπόλεμο. Ένα σχέδιο είναι αναγκαίο άσχετα με το μέγεθος της εμπλεκόμενης μονάδας. Τα σχέδια πρέπει να περιλαμβάνουν και πολιτικές και στρατιωτικές οδηγίες, το ζήτημα του εφοδιασμού και το ζήτημα της συνεργασίας με το ντόπιο πληθυσμό.
Πρέπει να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των ενόπλων αντάρτικων ομάδων και του λαού. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη δύναμη για να εξαπλωθεί το δόγμα της ένοπλης αντίστασης, για να οπλίσουμε το λαό, να οργανώσουμε ομάδες αυτοάμυνας και να εκπαιδεύσουμε αντάρτικες ομάδες. Το δόγμα πρέπει να διαδοθεί στο λαό, ο οποίος πρέπει να οργανωθεί σε αντιιαπωνικές ομάδες. Τα πολιτικά τους ένστικτα πρέπει να οξυνθούν και το πολεμικό τους μένος να αυξηθεί.
Κατά την επίθεση του εχθρού στις αντάρτικες βάσεις, αυτός θα προσπαθήσει να την περικυκλώσει με εχθρικές φάλαγγες από διαφορετικά δρομολόγια. Πρέπει να σχεδιάσουμε αιφνιδιαστική προσβολή μιας από αυτές με την κύρια δύναμη μας και να στρέψουμε τη δευτερεύουσα προσπάθεια στη συνεχή παρενόχληση και παρακώλυση. Ταυτόχρονα, άλλες δυνάμεις πρέπει να απομονώσουν εχθρικές φρουρές και να επιχειρούν στις γραμμές εφοδιασμού και επικοινωνιών αυτών. Όταν μια φάλαγγα έχει εξουδετερωθεί, τότε μπορούμε να στρέψουμε την προσοχή μας σε μια εκ των υπολοίπων.
Όταν οι κάτοικοι θα έχουν εμπνευστεί και νέοι εθελοντές έχουν εκπαιδευτεί, εξοπλιστεί και οργανωθεί, τότε οι επιχειρήσεις μας μπορούν να επεκταθούν για να συμπεριλάβουν ασθενώς κατεχόμενες πόλεις και γραμμές επικοινωνιών. Αυτές μπορούμε να τις κατέχουμε αν όχι μόνιμα, τουλάχιστον προσωρινά. Σκοπός είναι να επιμηκύνουμε την περίοδο που ο εχθρός πρέπει να βρίσκεται σε άμυνα.
Σχετικά άρθρα για τον υβριδικό πόλεμο, μπορείτε να διαβάσετε εδώ
