Όλοι γνωρίζουν τη μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες (μαζί με περίπου 700 Θεσπιείς) αντιμετώπισαν το στρατό του Ξέρξη. Πόσοι όμως από εμάς γνωρίζουν την ιστορία με τους 300 του Ναυπλίου?
Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς δόθηκε η πρόκληση: κάποιοι λένε ότι είδαν μια ανάρτηση στο διαδίκτυο πέρυσι το Δεκέμβριο. Άλλοι πάλι είπαν ότι το είδαν στην τηλεόραση. Ένα είναι σίγουρο: με το νέο έτος, το 1ο τρίαθλο Ναυπλίου, βρίσκονταν στο ημερολόγιο αγώνων τριάθλου της χώρας μας.
Τα συναισθήματα των μαχητών (αθλητών) ανάμικτα: Πολλοί καλωσόρισαν αυτή τη νέα πρόκληση, κάποιοι άλλοι δυσανασχέτησαν και δεν έδωσαν σημασία. Ένα είναι σίγουρο: κάποιοι άρχισαν να μιλάνε για αυτό και πολλοί περισσότεροι ξεκίνησαν τις προετοιμασίες τους.
Ο χρόνος κυλούσε, οι μαχητές προετοιμάζονταν. Κολύμπι, ποδήλατο, τρέξιμο. Η προπόνηση συνεχής και συστηματική. Οι τραυματισμοί δεν έλειψαν από κανέναν, όλοι όμως συνέχιζαν έχοντας στο νου τους την επερχόμενη μάχη.
Οι τελευταίες μέρες πέρασαν και το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Την προηγουμένη της μάχης, οι μάντεις (η οργανωτική επιτροπή) προετοιμάζει το πεδίο. Πολλοί μαχητές εμφανίζονται προκειμένου να αφουγκραστούν το χώρο και ρίξουν μια πρώτη ματιά στον εχθρό. Το βράδυ, όσοι βρίσκονταν με παρέα, ανταλλάζουν πειράγματα και χαλαρώνουν πριν από τον αγώνα. Οι νεώτεροι μαχητές, είτε αναζητούν μια συμβουλή, είτε κλείνονται στον εαυτό τους. Οι φωτιές (τα φώτα) σβήνουν σιγά – σιγά, και η γαλήνια νύχτα τους σκεπάζει όλους.
Το πρώτος φως βρίσκει τον κόσμο σε εγρήγορση: Άλλοι προετοιμάζουν τον (εξ)οπλισμό τους, άλλοι τρώνε πρωινό, κάποιοι άλλοι ταξιδεύουν ώστε να φτάσουν έγκαιρα στο πεδίο.
Ξύπνησα στην ώρα μου, ίσως και λίγο νωρίτερα, δεν έχει σημασία. Οι κινήσεις μηχανικές: πρωινό, τακτοποίηση εξοπλισμού και έφυγα με τον παραστάτη μου για να αντιμετωπίσω το πεπρωμένο μου, όπως και τόσοι άλλοι σαν εμένα. Το πεδίο της μάχης είχε αρχίσει να πλημυρίζει μαχητές οι οποίοι έκαναν τις τελευταίες προετοιμασίες. Ο εχθρός απέναντι μας ζύγιζε: Ήξερε ότι όλοι, ανεξάρτητα με το πόσο έτοιμοι ήμασταν, τον φοβόμασταν.
Οι αθλητές παρατάσσονται στις γραμμές τους. Δεν υπάρχει πια φόβος: ο φόβος έχει νόημα μέχρι εκεί που ξεκινά το αναπόφευκτο. Από κει και πέρα χάνει τη σημασία του. Ο κριτής δίνει το σύνθημα και όλοι με μια ανάσα ξεχύνονται εμπρός να αντιμετωπίσουν τον εχθρό: τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί πάντοτε, ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας, ο εαυτός μας και ο χρόνος που κυλάει ασταμάτητα. Ο εαυτός μας γιατί προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι και ο χρόνος γιατί είναι άστατος: άλλοτε τρέχει και δεν τον προλαβαίνουμε και άλλοτε σταματά και οι στιγμές μοιάζουν ώρες.
Όπως πολλοί άλλοι, έτσι και εγώ δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τον αγώνα. Στο τέλος του, κατάκοπος όπως όλοι, τα γόνατα μου λύγισαν όχι από την κούραση, αλλά από τον οίκτο για τον εαυτό μου που αισθάνθηκα που κατάφερα να τερματίσω. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν, μου φέρνουν στο νου συναισθήματα που βίωσα και κουβέντες που αντάλλαξα με τον εαυτό μου και τους συμμαχητές μου. Κουβέντες ενθάρρυνσης αλλά και βρισιές. Για να αλλάξουμε τον κόσμο, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας, να πολεμήσουμε με τους δαίμονες μας μέχρι τέλους. Και μόνο όταν τους νικήσουμε μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία να αλλάξουμε τον κόσμο μας.
Δεν ξέρω αν αυτός ο αγώνας ήταν η αρχή ή το τέλος μιας εποχής. Ένα είναι σίγουρο: όπως το νερό που κυλάει αλλάζει τις πέτρες, έτσι και ο αγώνας αυτός μας άλλαξε όλους. Κανένας μας πια δεν θα είναι ο ίδιος.
(YΓ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διοργανωτές για την άριστη εκδήλωση και ένα ακόμα μεγαλύτερο μπράβο, σε όλους εκείνους που κατέθεσαν στη μάχη ένα κομμάτι του εαυτού τους)
